Εμπνευσμένο από την ποιητική συλλογή του Αντώνη Περαντωνάκη
’’Το Προζύμι’’(Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, Σεπτέμβριος Οκτώβριος 2011)

Στον Αντώνη

Χαίρομαι φίλε που απόψε σε κρατώ στα χέρια μου
Μέσα μου μπήκες και φυλλομετράς σελίδες

Είν’ η ψυχή σου το προζύμι μες τη σκάφη
Οι λέξεις σου αλεύρι διαλεχτό ψιλοκοσκινισμένο
Στάζεις μονάχα λίγη θάλασσα απ’ τα μάτια σου
Κι ανακατεύεις να ‘’πιαστεί’’ η ζύμη

Ύστερα νύχτα έρχεσαι
Για να σκεπάσεις μ’ όνειρα τη σκάφη
Ν’ ανέβει το προζύμι να φουσκώσει
Μ’ όλης της τέχνης σου τη θέρμη και το φως

Δυο μπράτσα στιβαρά του νου σου οι νευρώνες
Στη συνέχεια πιάνουν με όρεξη δουλειά

Ακούραστα ζυμώνουν πλάθουν
Τριβίδια και κουλούρια ξομπλιαστά
Ψιμιδευτά μαστόρου

Νύχτες του πόθου μέρες του νόστου
Χρόνια ολόκληρα σ’ αέναη κίνηση
Στοιβάζεις ένα ένα τα γεννήματά σου
Στον ξυλόφουρνο

Μοσχομυρίζει ο τόπος όταν ξεφουρνίζεις
Της ποίησής σου τ’ ακριβό ψωμί


Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη