Σάββατο 21 Μαρτίου 2015



Σ’ ΑΓΑΠΗ ΜΥΣΤΙΚΗ, ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΗ
Σ’ ΑΓΑΠΗ ΠΕΘΑΜΕΝΗ

Ήρθα απ’ αγάπη
να σου φέρω παπαρούνες
μενεξεδιές βιολέτες
και κρίνα κίτρινα του Μάη
απ’ την κοιλάδα της πολύχρωμης χλόης
εκείνης της ‘’Ελεονόρας’’ του Πόε
πάνω τους να ξαπλώσεις
και μύρα να λουστείς της Άνοιξης

Τρελή πορεύομαι
και μόνη
σ’ ωκεανό  άφατου φωτός

 Πρέπει απ’ έξω όλα τέλεια να μοιάζουν

Μα είναι  αλίμονο σκοτάδι εδώ πέρα
αφού μέσα μου από τότε που ‘φυγες
σηκώνω τη νύχτα

Σε ψάχνω

Και ανταμώνω την εικόνα σου
σε ήλιους θαλερούς των Τροπικών
στην κόκκινη σκόνη ενός λόφου
σε μια έρημο επίπεδη
σαν την παλάμη του χεριού
στην τελευταία κουταλιά απ’ το μέλι
του βάζου  που ποτέ πια δεν ξαναγέμισε

Σκύβοντας πάνω στο παρόν
μόνο μια τρύπα χάσκει σα χοάνη

Με τα μάτια του νου μονάχα
δε μπορώ να σ’ αγγίξω

Μαζί σου πλέω
σε ύπνου απόκοσμα όνειρα
αχ κοίτα με
τρέχω να ενωθώ με τη σκιά σου

Τυπωμένος μέσ’ στη σκέψη μου εσύ
 μ’ ένα δαιμόνιο κλωθογύρισμα
να ξεγλιστράς ολοένα

Πια δε σε φτάνω

Φύσα λυγμέ
απ’ το στήθος μου να φύγει
εκείνο το θανατερό σου βάρος

Ας ξαναγύρναγες μια νύχτα αψύς
και τρυφερός όπως σε γνώρισα

Θεέ μου μη λύσεις πια ποτέ
τα δυο ζευγάρια χέρια τα πλεγμένα

 Απάνω μου να γείρεις, να μου πεις

Εδώ είμαι πάλι
Για σένα γύρισα                          


                                             Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

                                          Από την ποιητική συλλογή ’’Έρωτας σε χρόνια οδύνης’’2006
                                                                         Εκδόσεις Γαβριηλίδης



Πίνακας: S. John Everett Millais, Ophelia (1851-1852). Πινακοθήκη Tate Britain-Λονδίνο.

H Οφηλία στο έργο των Προραφαηλιτών ζωγράφων:ένας πίνακας του Sir John Everett Millais (Μιλέι)


Η Οφηλία του Προραφαηλίτη ζωγράφου Sir John Everett Millais (1829-1897)


Είναι, ίσως, ο πιο διάσημος πίνακας της Βικτωριανής εποχής, που απεικονίζει την ηρωίδα του Σαίξπηρ από το έργο του Άμλετ, Οφηλία. Ο δημιουργός του είναι ο Άγγλος ζωγράφος Millais (Μιλέι), ένας από τους ζωγράφους που το 1848 ίδρυσαν την Προραφαηλιτική αδελφότητα στο Λονδίνο. Το έργο του Μιλέι επηρέασε αρκετούς νεαρούς Άγγλους ζωγράφους που συνδέθηκαν με την αδελφότητα των Προραφαηλιτών.
 Ένα από τα πιο γνωστά έργα του Μιλέι. Ο πίνακας αποπνέει την τραγική αίσθηση της απόγνωσης της ερωτευμένης κοπέλας που, έχοντας αλλοφρονήσει, βυθίζεται στα νερά του ποταμού. Η απόδοση της φύσης θεωρείται ότι είναι από τις πιο αριστοτεχνικές στη ζωγραφική.


Η περιγραφή του θανάτου της Οφηλίας από τη Βασίλισσα Γερτρούδη στην 4η πράξη, 7η σκηνή τουΆμλετ είναι η πηγή έμπνευσης του Μιλέι για τον πίνακά του. Ο Μιλέι άρχισε να ζωγραφίζει τον πίνακα το καλοκαίρι του 1851 και τον εξέθεσε στην Έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας το 1852 όπου δε δέχτηκε ευνοϊκές κριτικές. Φαίνεται ότι οι θεατές της εποχής ενοχλήθηκαν από την ανατριχιαστικά ψυχρή και απόκοσμη έκφραση της Οφηλίας που απεικονίζεται να βυθίζεται στον ποταμό κρατώντας αγριολούλουδα. Η απεικόνιση της φύσης είναι τόσο ακριβής και τέλεια ως προς τις λεπτομέρειες που τελικά δίνει την αίσθηση του εξωρεαλιστικού. Ο απόλυτα ρεαλισμός της απόδοσης του φυσικού χώρου, θα έλεγα, δίνει τελικά την εντύπωση ενός απόλυτα εξωπραγματικού τοπίου που περιβάλλει τη βυθισμένη στην ανυπαρξία ηρωίδα. Ο χρόνος έχει σταματήσει και η ηρωίδα έχει "ακινητοποιηθεί"καθώς ταξιδεύει στην αιωνιότητα.
Ο Μιλέι ζωγράφισε ζωντανά το τοπίο, που βρισκόταν κοντά σ' έναν παραπόταμο του Τάμεση, ενώ μοντέλο για την Οφηλία του είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο: η Ελίζαμπεθ Σίνταλ (Elizabeth Siddal), "μούσα" του επίσης Προραφαηλίτη ζωγράφου Ροζέτι, με την οποία κάποια στιγμή θα παντρευτεί. Για τις ανάγκες του πίνακα, o Μιλέι έβαλε τη Σίνταλ να ποζάρει βυθισμένη στα νερά μιας μπανιέρας.





Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Μιλέι Οφηλία. Θεωρείται ότι τα λουλούδια που η Οφηλία-Siddal κρατά και περιβάλλεται έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Οι παπαρούνες συμβολίζουν τον ύπνο- θάνατο, οι μαργαρίτες την αθωότητα, οι πανσέδες τον ανεκπλήρωτο έρωτα, οι βιολέτες το θάνατο σε νεανική ηλικία, τα τριαντάφυλλα τη νεότητα και τον έρωτα. Πολλά από αυτά τα λουλούδια καταγράφονται στην 4η πράξη, 5η σκηνή του Άμλετ, στην οποία η Οφηλία αναφέρει τα ονόματα των λουλουδιών που είχε μαζέψει λίγο πριν το θάνατό της


Το απόσπασμα από την 4η πράξη, 7η σκηνή του Άμλετ που θεωρείται ότι ενέπνευσε τον πίνακα Οφηλία του Μιλέι.



There is a willow grows aslant a brook,

That shows his hoar leaves in the glassy stream;
There with fantastic garlands did she come
Of crow-flowers, nettles, daisies, and long purples
That liberal shepherds give a grosser name,
But our cold maids do dead men's fingers call them:
There, on the pendent boughs her coronet weeds
Clambering to hang, an envious sliver broke;
When down her weedy trophies and herself
Fell in the weeping brook. Her CLOTHES spread wide;
And, mermaid-like, awhile they bore her up:
Which time she chanted snatches of old tunes;
As one incapable of her own distress,
Or like a creature native and indued
Unto that element: but long it could not be
Till that her garments, heavy with their drink,
Pull'd the poor wretch from her melodious lay
To muddy deat

- Queen Gertrude.
Hamlet. Act IV, Scene VII.








Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)