ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΣΙΝΟ

Εσύ θα λούζεσαι του ήλιου τα χρυσάφια,

που απλόχωρα κυλιούνται στα ξανθά χωράφια

με τα στάχυα.

Χαλαλίζονται. Σου χαρίζονται.

Στο καλαθάκι σου μαζεύεις ανεμώνες,
κρίνα τ’ αγρού και μενεξέδες
και μαργαρίτες κίτρινες του Μάη.

Μάης κι εσύ με κόκκινη κορδέλα
δεμένη εκεί,

φυλακισμένη σε μαύρα μαλλιά.

Μαύρα ‘ναι και τα μάτια σου.

Όλη η γλύκα απ’ τα πετροκέρασα
μέσα τους στάλαξε.

Μετά κατέβηκε στα χείλη σου
και τα’ βαψε μαβιά.
Κι έκτοτε το φιλί σου
γλυκό βύσσινο, ονομάστηκε.

                                  Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή